Regelmatig krijg ik de vraag: waarom Italiaans? Misschien verwachten mensen deze taal niet bij mij en wie weet is dat ook terecht: blond, bleek en een tikkie stil associeer je wellicht niet met Italië. Eerlijk gezegd vind ik het een hele goede vraag! Eigenlijk weet ik er zelf nog steeds geen precies antwoord op te geven – al probeer ik dat wel in dit artikel.
Ik kan geen specifieke reden aanwijzen waarom ik voor Italiaans heb gekozen. Spijt heb ik 110% zeker niet! Wat ik wel weet is dat ik mijn gevoel heb gevolgd en dat heeft goed uitgepakt. Wel kan ik proberen een vinger aan de pols te leggen en te speculeren: waarom Italiaans?
Het staat in de sterren
De belangrijkste afwegingen in mijn keuze voor Italiaans waren: het is een mooi klinkende taal en een mooie cultuur; het was weer eens wat nieuws na zes jaar frans en engels en vijf jaar duits; het was een uitdaging omdat ik nog geen enkele kennis van het Italiaans had buiten de verschillende pastasoorten, ciao! en het drinken van cappuccino’s – maar niet na 11:00! Achteraf gezien zijn er ook in mijn jonge(re) jaren al wel meer voortekenen geweest. Vooral op muzikaal gebied. Een paar voorbeelden…
Alle kinderen zingen
Vroeger keken wij naar het programma Alle kinderen zingen. Hierin werden allerlei kinderliedjes uit allerlei landen in allerlei talen aangeleerd. Natuurlijk ging dit allemaal fonetisch, maar samen met de filmpjes over kinderen uit de verschillende landen gaven de afleveringen een mooi beeld van het land waar het liedje vandaan kwam. En je raadt het al: het liedje uit Italië was mijn favoriet! Het heet Un cocomero tondo tondo. Het gaat over een watermeloen die ineens allerlei dingen ging doen, omdat hij de beste watermeloen van de wereld wilde zijn: praten, eten, vliegen, etc. Erg leuk en aanstekelijk, het enige liedje van de serie die ik tot op de dag van vandaag nog bijna helemaal kan zingen. Misschien wordt het tijd de “officiële” tekst eens op te zoeken!
Toon Hermans
“Notte belle margarinetta, Moetjes wattoore… nel koppie thee!” Wat woorden uit een liedje van Toon Hermans dat ik altijd leuk heb gevonden. Het mooie ervan is dat de tekst eigenlijk een zootje bij elkaar gerapte (onzin)woorden is, een onsamenhangend geheel. Het enige dat de woorden gemeen hebben is dat ze Italiaans klinken. Zo klinkt het geheel als een Italiaans volksliedje. Heerlijk! (Italiaanse liedje vanaf 3:10)
Calimero
“Zij zijn groot en ik is klein en da’s niet eerlijk, oo nee!” We hadden vroeger een videoband van Calimero en zijn vriendjes. Leuke verhaaltjes waar wij regelmatig naar keken als we ziek thuis moesten blijven van school. Wat blijkt: degene die de oorspronkelijke serie van Calimero heeft getekend is een Italiaan, Toni Pagot. Hij noemde Calimero naar de kerk in Milaan waar hij trouwde.
Koorfavorieten
Ik zing al sinds ik 8 ben in koren: kinderkoor De Bengels (nu Eigenwijs) en mijn huidige koor Pippijn. Je hebt altijd je favoriete nummers, die liedjes die je het liefst zingt. Bij het kinderkoor was dit “Laudato si’, mio signore”, een liedje met een Italiaans refrein. Bij Pippijn zing ik graag “Als de wereld van ons is”. De meeste mensen zullen dit nummer kennen van Marco Borsato. Waar ik echter tijdens het schrijven van mijn bachelorscriptie achter kwam is dat dit nummer oorspronkelijk Italiaans is. Het is een vertaling/bewerking van “Terra promessa” van Eros Ramazzotti. Geen wonder dus!
Oorwurmen
Waarom Italiaans dus? Vanwege al deze kleine aanwijzingen dat ik meer met Italië had dan ik in eerste instantie dacht? Of zijn het gewoon toevalligheden? Wellicht zijn dit allemaal van die kleine oorwurmen geweest die onbewust mijn keuze voor Italiaans hebben beïnvloed. Wie weet, wie weet! En anders, altijd leuk zo’n trip down memory lane.
Hebben jullie ook van die dingen uit je jonge(re) jaren die je altijd zijn bijgebleven om wat voor reden dan ook? Laat een reactie achter!