Al sinds ik oud genoeg ben om op zaterdag laat op te blijven kijk ik samen met de rest van de familie hier naar het songfestival. Het is een beetje een guilty pleasure van me, aangezien de muziek die voorbijkomt nou niet de beste of meest interessante muziek is. Toch zie ik het songfestival niet als iets dat compleet banaal is en leuk om de tijd door te komen. Er is namelijk een aantal artiesten die ik via het songfestival heb leren kennen en waar ik nog steeds naar luister! In dit artikel komen er vier voorbij. Enjoy!
Raphael Gualazzi
In 2011 deed Italië voor het eerst sinds 1997 weer mee aan het songfestival. Tijdens het liedjesfestival van San Remo werd de artiest gekozen die de eer van Italië hoog zou moeten houden. Dit is meer dan gelukt! Italië werd dat jaar tweede. Wie is het dan die dat voor elkaar gekregen heeft? Een voor Italiaanse begrippen boomlange jazzpianist met een heerlijke stem: Raphael Gualazzi. Met zijn liedje Follia d’amore – voor het Songfestival deels in het Engels gezongen als Madness of love – bracht hij een volledig zelfgeschreven bigbandachtig jazznummer dat ik meteen in mijn hart heb gesloten. (Al hoor ik wel liever de Italiaanse versie) Ook de andere nummers op zijn albums zijn heerlijk; soms Italiaans, soms Engels, soms instrumentaal, maar altijd goed en catchy.
Lena Meyer-Landrut
Het jaar voordat Raphael Gualazzi slechts tweede werd – onterecht! – werd Lena uitgeroepen tot winnaar van het Songfestival met het liedje Satellite. Zij kwam uit voor Duitsland met een even catchy nummer – poppy en aanstekelijk – dat goed in elkaar zat. Zij was bovendien de eerste winnaar sinds 1958 die haar titel het jaar erop probeerde te prolongeren. Dit is helaas niet gelukt; ze werd tiende in 2011, maar had wederom een lekker nummer: Taken by a stranger. Een goede reden om de rest van haar muziek eens op te zoeken en daar heb ik geen spijt van gehad.
Nina Zilli
Je zou het bijna niet geloven, maar de derde artiest op mijn lijstje komt uit Italië en maakt jazzy popmuziek. Surprise surprise! Ik heb het over Nina Zilli, die in 2012 meedeed en negende werd met het nummer L’amore è femmina (out of love). Haar muziek is een beetje Amy Winehouse-achtig en daar houd ik wel van. De negende plaats stelde mij daarom wel een beetje teleur – al moet ik bekennen dat ik de volledig Italiaanse versie krachtiger vind dan de half Engelse versie van het Songfestival. Daarnaast is het prettig dat haar stem wat lager is dan die van de gemiddelde Italiaanse zangeres. Daardoor klinkt het minder schel en is het heerlijk om naar te luisteren. Zoek haar albums eens op, je zult er geen spijt van krijgen.
Alyosha
Deze stoere dame deed in 2010 mee voor Oekraïne met het nummer Sweet people. Ze heeft een goede stem, de tekst van het liedje spreekt mij erg aan en ze zet een goede performance neer: geen toeters en bellen en dansers, maar gewoon zingen! Ze heeft een poppy rocksound die mij wel bevalt en ook haar andere nummers zijn erg fijn om naar te luisteren. Alyosha haalde een redelijk hoge positie, namelijk de tiende, maar dat had van mij zeker wat hoger mogen zijn!
Ik moet wel bekennen dat er in 2010 meerdere goede nummers waren die nog steeds op mijn iPod te vinden zijn: MaNga – We could be the same (Turkije), Paula Seling & Ovi – Playing with fire (Roemenië) en Tom Dice – Me and my guitar (België). Maar laten we alsjeblieft de Nederlandse inzending van 2010 snel vergeten!
Ik kan toch wel zeggen dat het Songfestival soms best leidt tot de ontdekking van goede, leuke artiesten. Wie weet wat 2016 allemaal nog op gaat leveren met de tweede halve finale vanavond en de finale komende zaterdag. We zullen zien!
Geïnteresseerd in een van de artiesten die ik heb genoemd? Check dan onderstaande albums: